Κάποιοι πιστεύουν ότι απαγορεύεται να καβγαδίζουν μπροστά στα παιδιά. Άλλοι κάνουν το αντίθετο. Τελικά οι ειδικοί εκτιμούν ότι κανένα από τα δύο άκρα δεν κάνει καλό στη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών.

«Μία σύγκρουση και ο θυμός δεν είναι κάτι κακό» λέει ο δρ. Πάτρικ Ντέιβις από το πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ και υποστηρίζει ότι ο θυμός και η σύγκρουση κάνει καλό στη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, όταν όμως συνοδεύεται από τη λύση. Βοηθά πάρα πολύ ένα παιδί να βλέπει ότι μία διαφωνία, μία σύγκρουση, μπορεί να καταλήξει σε ένα κοινό αποτέλεσμα, ύστερα από τη συζήτηση και ενδεχομένως την… υποχώρηση ενός από τους δύο γονείς.

Το πρόβλημα έρχεται, όμως, όταν οι γονείς καβγαδίζουν χωρίς πραγματική αιτία, με ασήμαντες αφορμές. Τότε είναι που το παιδί μέσα του υποφέρει. Οι ύβρεις, το χτύπημα της πόρτας, η απόλυτη σιωπή και φυσικά η βία κλονίζουν το αίσθημα ασφάλειας ενός παιδιού και μπορεί να προκαλέσουν χρόνια και σημαντικά αρνητικά συναισθήματα σε ένα παιδί.

Όταν τα παιδιά βλέπουν τους αγαπημένους τους γονείς να καβγαδίζουν σκληρά, τότε περνούν το χρόνο τους παρατηρώντας τους και αγωνιώντας για εκείνους και έτσι μένει… πίσω η ανάπτυξή τους. Όταν αυτοί οι καβγάδες επαναλαμβάνονται, τα παιδιά ξεχνούν το πραγματικό νόημα της ηλικίας τους: ξεχνούν το παιχνίδι, τη μάθηση και την εξερεύνηση.

Πολλά παιδιά, που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις:

• προσκολλούνται στους γονείς τους
• γίνονται επιθετικά
• παρουσιάζουν πόνους στο στομάχι και στο κεφάλι
• κάνουν φασαρία για να είναι εκείνα το επίκεντρο
• τρώνε τα νύχια τους
• γλύφουν τα δάχτυλά τους
• τραβούν τα μαλλιά τους.

Πώς πρέπει να το χειριστείτε;

• Μειώστε τους σκληρούς καβγάδες
• Μαλώνετε δίκαια
• Μείνετε στη στιγμή, χωρίς κακία
• Αποφύγετε τη σιωπή και συζητήστε το
• Συμφωνείστε ακόμα και στο ότι διαφωνείτε
• Εξηγήστε στο παιδί σας